-A jak zachowywał się tata w kontaktach z tobą i Harry'm?-pani psycholog spojrzała na mnie, a potem się uśmiechnęła.
-Tak jak zawsze, tatuś nic nie zrobił, on nie jest winny.-powiedziałam wszystko jak na spowiedzi.
-Ale czy nigdy nie zauważyłaś zmiany?
-Nie-miałam siedem lat, jak mogłam coś zauważyć.
-Czasami tata krzyknął, mamusia też, ale potem się przytulali i było jak wcześniej.
-A ty Harry, nic nie zauważyłeś?-zwróciła się w stronę mojego brata.
-Tata strasznie krzyczał na mamę i na nas, mamusia płakała cały dzień, a potem całą noc.
-CO?! ON KŁAMIE!-krzyczałam-HARRY, CO TY ROBISZ?!
-Mówię to co wiem.
-TY NIC NIE WIESZ, TATUŚ JEST DOBRY! NIGDY NA NAS NIE KRZYCZAŁ!-nie wiem dlaczego kłamał.
-Coś jeszcze?-pani psycholog patrzała na Harry'ego.
-Raz nawet...-zawahał się-raz... mnie pobił.
-Pobił cię?-kobieta zrobiła wielkie oczy.
-Tak.
-HARRY, JAK MOŻESZ!!!-zaczęłam bić go po ramieniu.
-A, kiedy rodzice już nie będą razem, to z kim chcecie mieszkać?
-Z tatą-szybko wydukała.
-Z mamą-powiedział równo ze mną, szkoda, że nasze opinie nie były takie same, nie rozumie dlaczego kłamie.
-To ja już wszystko wiem-kobieta podniosła się, chwyciła plik papierów, a potem wyszła przez duże dębowe drzwi, prawdopodobnie poszła na salę rozpraw, na której toczyła się sprawa rozwodowa rodziców.
-HARRY CO TY ZROBIŁEŚ!
-Zrobiłem wszystko, żebyśmy byli szczęśliwi z mamą.
-CZY TY WIESZ, JAK TERAZ TATUŚ SIĘ CZUJE, ONI TO OGLĄDALI NA SALI.
-MAM TO GDZIEŚ-podniósł głos-NIENAWIDZĘ GO!
-DLACZEGO?
-Ty tego nie zrozumiesz, to sprawa między nim, a mną.
-Masz 7 lat, a odpowiadasz mi jakbyś miał co najmniej 30 i jakbś był nie wiadomo kim.
Wstałam z krzesła, na którym wcześniej siedziałam i wyszłam z pomieszczenia, szłam długim korytarzem, skręciłam w lewo, a potem otworzyłam drzwi z napisem 'Sala rozpraw nr 17'. W środku było pełno ludzi, po prawej stronie siedział tatuś z jakimś mężczyzną, a po lewej mama z kobietą, siedzieli tyłem, ale ich poznałam. Obok kobiety z ciemną karnacją, przed którą była tabliczka z napisem 'Sąd', stała pani psycholog.Gdy usłyszeli dźwięk otwierania drzwi odwrócili się.
-Tato, Harry kłamie, przecież ty jesteś dobry, ja chce mieszkać z tobą, tato proszę!!
-Wyprowadźcie ją, to nie miejsce dla dzieci-krzyczała kobieta z 'młotkiem' w ręku.
odbiegł do mnie policjant i złapał za rękę, a ja zaczęłam się szarpać i płakać.
-ZOSTAW MNIE!TATO RATUJ-krzyczałam przez łzy.
Tata podszedł do mnie, obją mnie, a potem powiedział słowa, których nigdy nie zapomnę.
-Kochanie, jedź z dziadkiem do domu, pamiętaj, cokolwiek się stanie, zawsze będę z wami.
-Tato.!-przytuliłam go z całych sił.
-Teraz mnie posłuchaj i nigdy tego nie zapomnij.Jesteś moją córką i do końca świata będzie w nas jedno-wziął głęboki oddech-Franky i tatuś kontra świat.
-Zawsze-przytuliłam go jeszcze mocniej, a on pocałował mnie w czoło.
***
|No to mamy prolog, mam nadzieję, że się spodoba, jeśli tak proszę, o komentarz, przynajmniej będę miała motywacje do wstawienia dla was kolejnego rozdziału.|
